تحول چند ثانیه ای

داشتم بدبختی هایم را برایش دانه دانه میگفتم...

 یکی یکی با آب و تاب در گوشش... 

و هر لحظه احتمال ترکیدن بغضم میرفت ...

پسر بچه خودش را انداخت جلوی پای ما و گریه میکرد اصلن اشکی از چشمانش درنمی آمد فقط دهان کوچکش کاملن باز بود و یک آدامس سبز رنگ هم کنج سمت چپ فک پایینش چسبیده بود به دندانهایش وهمینطور  ادامه میداد:ععههههه

من که یادم رفته بود داشتم به بدبختی شماره چندم دامن میزدم و میشکافتمش چشم دوخته بودم به دهان پسر بچه و درحالی که مادرش زور میزد او را متواری کند او همچنان جم نمیخورد و به نواختن ادامه میداد ...

"ع"که این صحنه را دیده به پسر بچه گفت دهنتو ببند الان پشه میره توش!!

در کمال تعجب دیدم دهان کوچکش را چفت کرد و با دهان بسته به نواختن و نالیدن ادامه داد ...:))))))

پ ن:گاهی اوقات بفهم خدا لبخندت را بیشتر دوست دارد !پس بخند ،پافشاری نکن روی غمهایت (اینها همه نشانه است)