کودک

نمیدونم این اتفاق توی کدوم قسمت از مناطق برام افتاد.

ولی فکر کنم ارامگاه ومحل شهادت شهید چمران بود.

بعد از بازدیدی که انجام دادیم و بهمون گفتن که دیگه وقت نیست باید برگردین .وقتی سوار اتوبوس شدیم دو تا بچه ۶-۷ ساله ۲۰متری پشت اتوبوس وایساده بودن و باهم دیگه بحث میکردن یکی از اونا جعبه صاف وتختی داشت که یه سری وسایل توش چیده بود ویکی دیگه روبه روش بود چهره معصوم وپاکی داشت وشبیه جنوبیها سبزه نمیدونم تا این بچه رو دیدم ...

قلبم شکست توی اون لحظه که ماشین داشت حرکت میکرد دیدم تنها کار اینه که توجهشو به خودم جلب کنم ...

سرمو چسبوندم به شیشه دیدم اونم منو دید به لبخند من لبخندی زدو در حالی که دوستش در حال حرف زدن باهاش بود به من لبخند میزد ...

بغض گلومو گرفت رومو از دوستم برگردوندمو گریم گرفت...

نمیدونم واسه چی این مردم که این همه بها دادن باید وضعیتشون این باشه درک کردن این درد کودک معصوم برام زیاد سخت نبود چون خودم با تمام وجودم لمس کردم طعم نداری رو...

سفر سال گذشته من سفری بود که سالها انتظارشو کشیدم .درداورتر ازهمه این بود که وقتی اواسط تعطیلات نوروز که به خونه برگشتم به مادرم گفتم کسی سراق منو نگرفت؟

گفت برادری(دایی کوچیک بنده)گفت:م کجاست ماهم گفتیم رفته شلمچه بعد دایی گفت :بیخود اجازه دادین بره اینا همش بازیه .چون توی عید همه میرن شمال دیگه به مقامات عالی(سیاسی) اونجا خوش نمیگذره واسه همین تبلیغ میکنن ومردمو میکشونن جنوب که خودشون برن اونجا صفا کنن .

خیلی دلم ازش گرفت .

نمیدونم به چه حقی به خودش اجازه چنین اضهار نظری و داد.

درضمن توی سفرم با یه جانباز خیلی دوست داشتنی به اسم اقای محمودی اشنا شدم خیلی مرد باصفایی بود ...

یکی از پاهاش...

یکی از ارزو هام اینه که یه بار دیگه ببینمش.

به خاطر حال وهوای ما داداشی وهم راهی کردیم درست دو روز بعد از برگشتنم

این گوشه ای از خاطراتم بود

باهر طرز تفکری لطفا نظر بدین