رفتم عیادت

امروز بعد از چندین ماه دلم حالو هوای رفتن پیش بابابزرگامو کرد...

با مادرم رفتیم سر خاکشون

اول رفتیم سر خاک بابای مادر خدا رحمتش کنه من هیچ چیز از این بابابزرگم یادم نیست فقط یه لحظه یه خاطره که انگاری یه پرده روش کشیده شده ...

همین قدر یادمه که من کوچولو بودم و روی زانوش نشسته بودمو اونم داشت واسم تخمه مغز میکرد.

از بابای پدرمم هیچی بابای خودمم زیاد چیزی ازش یادش نیست...

خلاصه رفتم روزشونو بهشون تبریک گفتم !!!

بین سنگ قبرا که قدم میزدیم چشمم به یه اسمی افتاد (زنده یاد مرضیه و فرزند معصومش فاطمه)

مرضیه قبلا عروس همسایه ی خونه ی فبلی ما بود...

اون روزی رو که خودشو وبچه ی توی شکمشو آتیش زد خوب یادمه ...(به خاطر مشکلاتش با خونواده همسرش)

به جایگاه شهیدا که رسیدیم یه چیزی خیلی خیلی ذهنمو مشغول کرد .!!!!

۸شهید توی یه ارتفاعی جایگاهشون بود و یکی از اونا پایینتر از همه جدای از همه و با فاصله از همه ...

علتشو که از مادری جویا شدم گفت :ایشون جانباز بودن و بر اثر علتی غیر از  ترکش ویاچیزایی که به جنگ مربوطه فوت کردن!!!

توی اون لحظه زجه های اون زنی که توی عزاداری شنیدم یادم اومد ...

اون مادر فقط به خاطر این که فرزندش توی جایگاه شهدا دفن نشده بود دلشکسته بود...

نمیدونم چی بگم فقط اینو بگم که اگه اون مردهم توی اون جایگاه دفن شده بود هیچ چیز از هیچ کس کم نمیشد

کسی که باید تشخیص بده مقام معنوی آدما رو جای حق نشسته!!!!

وکس دیگه ایه

گیج شدم