چه بگویم؟؟؟

چند سال پیش وقتی خورشید کم کم از دیوار بلند کاه گلی بزرگ پایین میرفت و کمی بعدترش صدای ربنا بلند میشد !دم جنبانکی (نمیدانم اسم این پرنده چه بود ولی خیلی ریز و ظریف که من اسمش را گذاشته بودم فنچ)میآمد و آوازی سر میداد که آوزش هم شبیه(چک چک چک چک)بود همین که هوا رو به تاریکی میگذاشت میرفت !

 

این روزها بیشتر از آنکه از تذکرات و پندها به وجد بیایم و مچکر باشم که مثلا بعضی ها یادشان هست که ماه رمضان است !!!

از آدم های بدون کلام بیشتر استقبال میکنم.

چه بگویم از گفتن هایی که چیزی جز" ظاهر " ندارد ظاهری که دیگر حتی زیبا هم نمینماید پیش چشمم!

*که مثلا امروز را نیامدی صواب روزانه ات را انجام دهی !!!*یا اینکه فلانی لباس سیاه پوشیده ولی فلان کارو فلان کارو فلان کارش ناتمام است!!!

از اینکه نمیکنم بعضی کارها را نمیخواهم ونمیخواهم و باز هم نمیخواهم!!!

همیشه دوست داشتم برای انجام کارهایی که با دل سرو کار دارد با دل پیش بروم نه با نگاه پراز تحسین آدمهایی که خود هنوز در پس قدمی هم برنیامده اند...

سالها قبل وقتی هنوز کودکی بیش نبودم با رفقا تسبیحی به دست میگرفتیم و به صف اول میرفتیم و با خود قرار میگذاشیم که صد رکعت را بخوانیم اوایل خوب پیش میرفتیم ولی به رکعتهای پنجاهم به بعد که میرسیدیم چشممان سیاهی میرفتو به زورمیرساندیم خودرا  و میماندیم تا لامپها را خاموش کنند و تا آخر مرد راه باشیم حتی اگر بارها نشسته خوابمان میگرفتو گردن رو به پایین میل میکرد...خب در عوضش بعد دستمان پر بود و میگفتیم دیشب در شب احیا فلان کارو فلان کار را کردیم !

بزرگتر که شدم هاله ای از ابهام ذهنم و افکارم را پوشاندو هر چه سعی کردم دوباره همان عادت های قبل را تکرار کنم نشد که نشد...

واضحتر بگویم کسب آبرو و مقام با مسجد رفتنو قران خواندن و سیمایی مذهبی به خود گرفتن را این روزها زیاد میشود دید.

میگویند منزوی شده ای !!و نگاه هایشان این گونه میگوید که از مردم میترسیو نمیخواهی رو در رو شوی و روابط عمومی نداری و کم رو هستی و از این جور حرفها!

این را خوب میدانم که هیچ وقت بازیگر خوبی نبودم.بازیگر که باشی خوب میفهمی آدمی چه جور رفتار و اخلاقی را پسند میکند همان را برایش پیاده میکنی .ومیفهمی از چه کسی خوشش نمی آید زیر ابش را برایش میزنی تا محبتش نسبت به تو صدچندان شود.

لاک تنهایی شرف دارد به باهم بودن هایی که هدف ندارد.

 کاش یک پیر پراز معرفت و فهم و شعور به پستم میخورد تا هر چه میخواستم میپرسیدم و خود را قانع میکردم از انبوه علامت سوال هایی که خواب را از چشمم میگیرند خلاص شوم .ولی شاید باید زمان بگذرد تا جوابشان پیدا شود.

ترجیح میدهم هر چند روز شاید یک آیه با دل بخوانم نه این که هر روز چندین صفحه بدون هیچ توجهی  (حداقل دلم آرام میگیرد که خودم یا خدای ناکرده خدا را گول نزده ام)

چه میشد که به جای جلسات خطم قرآن یا ختم صلوات یا روضه هایی که تکرار و تکرار و تکرار چندین ساله از قرن ها پیش است و کسی حتی ذره ای به خود اجازه تغییر روش درآن نمیدهد تشکیل گروههایی میدادیم که چاره ای کنیم برای دردهای بی درمان روح و روانمان و از همه مهمتر بیماری های زبانمان ...

یادم می آید یکی دو سال پیش حاج آقای منبرمان موقع روضه خوانی وقتی دید جز چند پیرمرد و کسانی که با ایشان رو در بایستی داشتند نرفته اند تا مورد خطابه قرار بگیرند  زبان به اعتراض گشود گله و شکایت  که چرا نمی آیید و تلوزیون و فیلم و سریال های مناسبتی آن را به مسجد ترجیح میدهید و ...از آن سال به بعد هم دیگر دعوت مردم را قبول نکرد و به شهرو روستاهای اطراف که هم دستمزد خوبترتر تری میدهند و هم بیشتر میروند میرود!

چه بگویم که هر چه بگویم باز هست ناگفته هایی که ...